DKF KLAPS zaprasza w lutym do WDK w Rzeszowie Podkarpacki Informator Kulturalny - PIK

w programie:
03.02.2020 r. - KRAINA MIODU, reż. Tamara Kotevska, Ljubomir Stefanov
10.02.2020 r. - TAM GDZIEŚ MUSI BYĆ NIEBO, reż. Elia Suleiman
17.02.2020 r. - BŁĄD SYSTEMU, reż. Nora Fingscheidt
24.02.2020 r. - PRAWDA, reż. Hirokazu Koreedea
Pokazy filmów zaplanowano w poniedziałki o godz. 19:00 w WDK, ul. S. Okrzei 7.
Karnety miesięczne na cztery filmy będą dostępne w cenie 30 zł
a wejściówki pojedyncze na każdy film w cenie 10 zł

dystrybutorzy o filmach:

KRAINA MIODU - Produkcja: Macedonia 2019, Gatunek: dokument, Czas: 87 min
50-letnia Hatidze mieszka ze schorowaną matką w górskiej wiosce gdzieś
w Bałkanach. Nie mają dostępu do prądu ani bieżącej wody. Kobieta utrzymuje się
z produkcji miodu. Nie wykorzystuje jednak pszczół, respektując przyrodę i zasadę „połowa dla mnie, połowa dla was”. Pewnego dnia do jej okolicy wprowadza się wielodzietna rodzina. Nowi sąsiedzi również zaczynają hodować pszczoły, ale szacunek zastępuje twardy biznes i maksymalna eksploatacja.
Czy Hatidze uda się zmienić ich podejście? Tym bardziej, że jeden z chłopców jest wyraźnie pod jej wrażeniem…
„Kraina miodu” zdobyła liczne nagrody na całym świecie, w tym aż trzy na festiwalu w Sundance (m.in. główną Nagrodę Jury) oraz cztery na 16. Millennium Docs Against Gravity, m.in. Nagrodę Banku Millennium. Film otrzymał dwie nominacje do Oscara za 2019 r. w kategoriach Najlepszy Film Dokumentalny i Najlepszy Film Międzynarodowy.
media o filmie:
„Jeśli ktoś dopatrzy się w zmysłowym, pięknym filmie pochwały ekologii, będzie miał oczywiście rację. A jeśli uzna, że to głęboka, ponadczasowa przypowieść
o przemijaniu i mocy odradzania - też ciężko będzie temu zaprzeczyć” -
pisze w „Polityce” Janusz Wróblewski „Kraina miodu to jednak nie kolejny wzniosły dokument o majestatycznej naturze
w zderzeniu z walcem cywilizacji. Film Tamary Kotewskiej i Ljubomira Stefanowa ogląda się jak najlepszą fabułę. Narracja wciąga i wzrusza, zaskakują zwroty akcji.
Łzy same cisną się do oczu” - chwali film Anna Tatarska w „Gazecie Wyborczej”
„Mikrokosmos macedońskiej prowincji staje się w Krainie miodu modelem makrokosmosu: skromna historia pszczelarki i jej nowych sąsiadów subtelnie pokazuje, jak pazerną (kapitalistyczną?) butę wynosi się z domu, z rodzinnych relacji, z empatii – albo jej braku. Pokaż, jak traktujesz pszczoły, a powiem ci, kim jesteś?” -
zauważa Jakub Popielecki w „Przekroju”„Momentami aż trudno uwierzyć, że mamy do czynienia z dokumentem. Kraina miodu wydaje się sagą, przypowieścią, rzucającą nas w inną czasoprzestrzeń” - Martyna Olszowska zauważa w tekście dla Interia.pl
„Przede wszystkim, Kraina miodu to piękne, znakomicie przemyślane i zaprojektowane kadry. Operatorski duet Daut/Ljuma konsekwentnie tworzy poruszającą stronę wizualną, opierając się głównie na długich, statycznych kadrach w pełni wykorzystujących naturalne oświetlenie” -
pisze Maciej Kędziora dla portalu Filmawka.pl 

TAM GDZIEŚ MUSI BYĆ NIEBO - Produkcja: Francja,  Kanada, Niemcy, Turcja,
Palestyna, Katar 2019, Gatunek: komedia, Czas: 97 min
Główny bohater filmu, w którego rolę wciela się sam reżyser, przestaje się czuć
komfortowo w rodzinnym Nazarecie. Niewinne scysje z sąsiadem, niepokojące akty
wandalizmu i narastająca agresja sprawiają, że dojrzewa w nim myśl o wyjeździe.
Nowego życia i alternatywy dla swojej ojczyzny szuka najpierw w Paryżu,
później w Nowym Jorku. Nie jest to jednak łatwe, gdyż myśli o Palestynie prześladują go niemal na każdym kroku, a kusząca wizja świeżego startu zamienia się w komedię pomyłek. Podobną, jaką dla bohatera jest filmowy biznes, który przez Suleimana został tu sportretowany w groteskowy sposób.
„Tam gdzieś musi być niebo” to powrót palestyńskiego reżysera po dziesięcioletnim
artystycznym milczeniu. Nazywany przez wielu spadkobiercą Bustera Keatona
czy Jacques’a Tati, tworzy autoironiczną opowieść o tożsamości, przynależności, pojęciu domu. Pełną empatii, humoru oraz głębokiego humanizmu.

media o filmie:
„Reżyser i aktor, jakim jest Elia Suleiman, używa swojej twarzy i ciała, by wyrazić
ducha Palestyny. Nigdy nie udało mu się to w większym stopniu niż w „Tam gdzieś musi być niebo”.
Deborah Young, Hollywood Reporter
„Jako reżyser Suleiman ma to nieprawdopodobne wyczucie aranżacji kadru, które
sprawia, że Chaplinowskie gagi wypełnione są zarówno kapitalnym dowcipem,
jak i przenikliwą obserwacją z uniwersalnym, jasnym przesłaniem”.
Katarzyna Wolanin, Filmmaster.com
„Coś w tym przecież jest, że jeden z najcudowniejszych melancholików kina
artystycznego, Palestyńczyk Elia Suleiman, nie zmienia się ani o jotę, choć
rzeczywistość wokół niego ulega gwałtownej transformacji.
To też największa zaleta jego kina, do którego wraca po dziesięcioletniej absencji”.
Michał Walkiewicz, Filmweb.pl
nagrody:
2020 – Palestyński kandydat do Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny
2019 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Cannes – Nagroda Specjalna Jury, nagroda FIPRESCI
2019 – Europejski Festiwal w Sewilli – nagroda dla najlepszej europejskiej koprodukcji

BŁĄD SYSTEMU - Produkcja: Niemcy 2019, Gatunek: dramat, Czas: 118 min
Ma zaledwie dziewięć lat, a doświadczeniem mogłaby obdzielić kilkoro swoich
rówieśników. Do jakiejkolwiek placówki by nie trafiła, prędzej czy później zostaje
z niej wydalona. Takie przypadki, jak niewinnie na pierwszy rzut oka wyglądająca
Benni, w slangu pracowników socjalnych nazywane są „łamaczami systemu”.
Za agresją, krzykiem, gwałtownością, które charakteryzują zachowanie dziewczynki kryje się jeden cel. Jest nim desperacka chęć powrotu do domu i życie u boku ukochanej matki. Kobieta ma jednak spore wątpliwości, obawiając się, że krnąbrna córka nie pozwoli jej ułożyć sobie na nowo życia. Kiedy kolejne sposoby nie pomagają poskromić wybuchowego charakteru Benni, niespodziewanie pojawia się światełko w tunelu w osobie nowego opiekuna Michy. Czy uda mu się odnieść sukces tam, gdzie wszyscy inni postawili na dziewczynce krzyżyk?
Fabularny debiut Nory Fingscheidt ma w sobie coś z kina braci Dardenne.
Uważna obserwacja miesza się tu z empatią, z jaką reżyserka podchodzi do swoich bohaterów. Film wykracza daleko poza psychologiczne studium wykluczonych, będąc żywą, emocjonalną opowieścią o desperackiej potrzebie miłości.

media o filmie:
„Świetnie skonstruowany dramat psychologiczny”.
Deborah Young, Hollywood Reporter
„Film to godna podziwu próba podejścia do trudnego tematu, ale to postać Benni,
sportretowana w surowy sposób przez Helenę Zengel, pozostaje w pamięci na długo
po projekcji”.
Lee Marshall, Screen International
„Ten film wchodzi głęboko pod skórę”.
Krzysztof Kwiatkowski, Gazeta Wyborcza
„Wcielającej się w Benni Helenie Zengel należą się tylko i wyłącznie brawa.
Dziewczynka objawia niesamowitą aktorską intuicję, autentycznie „dziki” talent”.
Jakub Popielecki, Filmweb.pl

nagrody:
OSCARY 2020 – niemiecki kandydat w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny
2020 – Międzynarodowy Festiwal w Palm Springs – najlepszy film zagraniczny (nominacja), nagroda FIPRESCI dla najlepszej aktorki (Helena Zengel)
2019 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie – konkurs główny, Srebrny Niedźwiedź - nagroda im. Alfreda Bauera, nagroda czytelników gazety „Berliner Morgenpost”
2019 – Europejskie Nagrody Filmowe – nominacje: najlepszy film, najlepsza aktorka (Helena Zengel), nagroda główna za najlepszą muzykę
2019 – Forum Kina Europejskiego CINERGIA – Kryształowa Łódka dla najlepszego filmu europejskiego, nagroda publiczności
2019 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Schwerin - nagroda Flying Ox za najlepszy dźwięk i muzykę
2019 - Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Santiago SANFIC – nagroda dla najlepszej aktorki (Helena Zengel), konkurs główny
2019 - Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Sao Paulo – nagroda dla najlepszego filmu debiutanckiego
2019 – Festiwal Filmowy TRANSATLANTYK w Łodzi – nagroda główna, Transatlantyk Distribution Award 2019
2019 – Festiwal Filmowy w Tajpej – nagrody: nagroda główna dla najlepszego filmu
debiutanckiego, nagroda stowarzyszenia krytyków filmowych
2019 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Transylwanii – konkurs główny, nagroda publiczności
2019 - Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Vukovar – konkurs główny, nagroda dla najlepszego filmu
2019 - Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Zurychu – konkurs główny, nagroda dla najlepszego filmu
2019 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy Molodist w Kijowie – konkurs główny, nagroda Jury Ekumenicznego

PRAWDA - Produkcja: Francja, Japonia 2019, Gatunek: dramat, Czas: 106 min
W obsadzie znalazły się takie gwiazdy jak legenda francuskiego kina Catherine Deneuve, laureatka Oscara Juliette Binoche i Ethan Hawke. Film otwierał 76. Festiwal w Wenecji, gdzie zachwycił publiczność i krytyków.
Fabienne (Catherine Deneuve) to wielka gwiazda kina i królowa męskich serc. Wkrótce po tym, jak aktorka publikuje swoje intymne wspomnienia, jej córka Lumir (Juliette Binoche) przybywa z Nowego Jorku do Paryża z mężem (Ethan Hawke) i dzieckiem. Ponowne spotkanie matki i córki szybko zmienia się w zaciętą konfrontację. W jej trakcie miłość zderzy się z dawnymi urazami, a tajona przez lata prawda w końcu ujrzy światło dzienne.

media o filmie:
„Prawda” jest piękną opowieścią nie tylko o kinie i aktorstwie, ale również o bliskości i jej braku, o aspiracjach, ambicjach, relacjach między najbliższymi”.
Krzysztof Kwiatkowski, Gazeta Wyborcza
„Pełen werwy i dowcipu od pierwszej do ostatniej sceny. Najlepsza rola Deneuve od lat-
to wielki występ, popis subtelności i bezkompromisowości”.
Owen Gleiberman, Variety
„Czarujący list miłosny Koreedy do Cathrine Deneuve i piękna oda
do francuskiego kina”.
David Rooney, The Hollywood Reporter
„Prawda to kino prawdziwie kobiece. Catherine Deneuve w wybornej formie”.
Łukasz Muszyński, Filmweb
„Catherine Deneuve i Juliette Binoche sprawiają, że na ekranie działa prawdziwa magia”.
Ewa Szponar, Onet.pl