Polska Opera Królewska „Widma”
„Pospólstwo więc święci Dziady tajemnie w kaplicach lub pustych domach niedaleko cmentarza […]”. Tak pisał Adam Mickiewicz we wstępie do II części Dziadów. Być może sam brał niegdyś udział w tym ludowym obrządku, w którym pogański zwyczaj mieszał się z chrześcijańską tradycją.
Niewykluczone, że i Moniuszko miał ku temu sposobność, choć dziś trudno znaleźć na to dowody. Nie ulega natomiast wątpliwości, że w kantacie scenicznej „Widma” udało się kompozytorowi wydobyć naturalną muzyczność tkwiącą w opisanym przez Mickiewicza rytuale. Silna integracja pierwiastka literackiego i muzycznego stanowi niezaprzeczalną wartość dzieła.
Pierwsze wzmianki o planach umuzycznienia dramatu narodowego wieszcza znajdujemy w korespondencji Moniuszkowskiej już u progu lat pięćdziesiątych XIX wieku. Tymczasem prapremiera kantaty odbyła się dopiero w 1865 roku, w drugą rocznicę wybuchu Powstania Styczniowego.
Kompozycja wzbudziła zachwyt publiczności. Jakże silne wrażenie musiałowywrzeć na zniewolonym przez zaborców narodzie tak żywe wspomnienie dawnych obrządków...
Przesłanie zaklęte w Mickiewiczowskich wersach jest uniwersalne, a fascynacja tajemnym rytuałem trwa do dziś. Dowodem na to jest niegasnąca popularność przedstawienia, którym Polska Opera Królewska zainaugurowała pierwszy sezon swojej działalności.
Tadeusz Karolak – dyrygent
Ryszard Peryt – inscenizacja, scenografia, reżyseria
Marlena Skoneczko – kostiumy
A. Mickiewicz/ St. Moniuszko „DZIADY – WIDMA”
Obsada:
Dawny aktor – Mariusz Bonaszewski
Guślarz – Witold Żołądkiewicz
Starzec – Bogdan Śliwa
Aniołek Józio – Mikołaj Śliwa
Aniołek Rózia – Małgorzata Rudnicka
Widmo – Piotr Kędziora
Kruk – Mateusz Burdach
Sowa – Monika Szwajnos
Dziewczyna – Iwona Lubowicz
