Przedpremierowy pokaz filmu „Śniła mi się Połonina” Podkarpacki Informator Kulturalny - PIK

O filmie i produkcji:

Chatka Puchatka, legendarne schronisko na bieszczadzkiej Połoninie, w formie jaką pokochał ją świat, odchodzi do przeszłości. Do doliny po pięćdziesięciu latach schodzi też Lutek – jej budowniczy i gospodarz, bieszczadzki kowboj, ratownik, dla wielu wzór. Przez dziesięciolecia tworzył legendę Bieszczadów, by na koniec samemu stać się jej symbolem. Co stoi za fenomenem miejsca, w którym ludzie czują się wspólnotą, i postaci, która stworzyła w nim bezpieczną przystań na szczycie gór, bieszczadzki dom? Czy ludzka pamięć ocali ten surowy, twardy, ale pełen smaku świat dzikich Bieszczadów?

Film dokumentalny „Śniła mi się Połonina” w reż. Roberta Żurakowskiego jest próbą rekonstrukcji odchodzącej w zapomnienie bieszczadzkiej epoki nieskomercjalizowanych jeszcze dzikich Połonin. Świata turystów z gitarą, których przy ognisku łączy nie tylko miłość do górskiej przyrody, ale i potrzeba bliskości, wspólnoty. Miejscem spotkań bieszczadzkich wędrowców przez dziesięciolecia było schronisko Chatka Puchatka. Historia tego miejsca to przede wszystkim historia gospodarzy schroniska na Połoninie Wetlińskiej, w tym Ludwika Pińczuka, który je zbudował i przez prawie pół wieku prowadził.

To opowieść o potrzebie budowania domu, swojego miejsca, bezpiecznej przystani. To próba sportretowania fenomenu osoby i miejsca, w którym przez dziesięciolecia budowała się wspólnota ludzi i cenione były uniwersalne wartości: ciężka praca, upór, ale i ciepło i umiejętność dbania o siebie nawzajem.

Film to zapis determinacji i na równi trudnych jak fascynujących losów ludzi, którzy swoje życie związali z bieszczadzką Połoniną. To próba uchwycenia klimatu i magii, która bliska jest każdemu, kto choć raz był w tym miejscu. To świat dzikich Bieszczadów, skłaniający do refleksji i zastanowienia się
nad ludzkim losem – trudnym, twardym ale pełnym smaku życiem.

Warstwa merytoryczna filmu zbudowana jest z rozmów i obserwacji działań bohaterów: głównego bohatera Ludwika Pińczuka oraz osób które na różnych etapach pojawiały się w jego życiu. Szeroko sportretowane zostają bieszczadzkie plenery, Połoniny, szlaki, a przede wszystkim legendarna Chatka Puchatka – przed, w trakcie i po rozbiórce. Uzupełnieniem dla opowiadanych historii są bogate zbiory archiwaliów: zdjęcia z prywatnych archiwów bohaterów, pamiętniki i kroniki a także źródła filmowe, m.in. nagrania z archiwów Telewizji Polskiej (Polska Kronika Filmowa). Wyjątkowym materiałem źródłowym są m.in. prowadzone przez Urszulę Pińczuk dzienniki i księgi pamiątkowe. Bohaterka udostępniła swoje zasoby z okresu od 1966 roku do 1968 roku oraz od 1975 do 1986. Jako młoda dziewczyna oprócz osobistych pamiętnikowych wpisów wklejała tam biało-czarne fotografie wzbogacając je odręcznymi komentarzami opisującymi okoliczności. Dzienniki są równocześnie reporterskim zapisem życia na Połoninie jak i emocjonalnym pamiętnikiem młodej kobiety. Dziewczyny znajdującej się w romantycznym związku z Lutkiem. To zapiski kobiety zakochanej ale i bacznej obserwatorki.

Autorem muzyki do filmu jest podkarpacki muzyk artysta Dominik Muszyński, lider zespołu Wa Da Da, obracający się w gatunkach etno, inspirowanych słowiańską tradycją. W filmie pojawiają się też utwory legendarnej grupy KSU.

Chatka Puchatka jest numerem jeden pod względem rozpoznawalności bieszczadzkich atrakcji obok kultowego Baru Siekierezada. Jest wymieniana w każdym przewodniku górskim. Szacuje się, że szlak prowadzący do Chatki Puchatki pokonywało rocznie ponad 100 000 osób. Schronisko zostało oddane
do użytku w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Atrakcyjność projektu wzmaga głośny medialnie i szeroko komentowany koniec starego schroniska. Bieszczadzki Park Narodowy burzy Chatkę i w to miejsce wybuduje nowe, komercyjne schronisko zachowując Chatkę tylko w wirtualnej rzeczywistości.

Reżyserem filmu jest Robert Żurakowski, który ma już w swoim dorobku produkcję trzech filmów dokumentalnych o tematyce górskiej: „Jerzy Hajdukiewicz. Człowiek gór” (2015), „Tadeusz Gąsienica Giewont. Bez ale” (2016), „Piotr Malinowski. 33 zgłoś się…” (2017). Dokument o Piotrze Malinowskim został wyróżniony nagrodami: 13. Spotkania z Filmem Górskim Zakopane 2017 – Nagroda Publiczności i Nagroda Specjalna Jury; XXII Festiwal Górski im. Andrzeja Zawady, Lądek Zdrój – Najlepszy Film Polski; XV Krakowski Festiwal Górski – Druga Nagroda w Polskim Konkursie Filmowym.

„Śniła mi się Połonina”, pl. dok., 2022.

• Reżyseria: Robert Żurakowski
• Scenariusz: Małgorzata Mielcarek
• Produkcja: Mazurkiewicz Produkcja Filmowa
• Koprodukcja: Telewizja Polska S.A., Podkarpacki Regionalny Fundusz Filmowy, G&B Art
• Metraż: 83 minuty

Film zrealizowano przy wsparciu finansowym Województwa Podkarpackiego i Gminy Miasta Rzeszów  w ramach Podkarpackiego Regionalnego Funduszu Filmowego.