Wystawa malarstwa Jana Szczepkowskiego w Rzeszowskim Domu Sztuki Podkarpacki Informator Kulturalny w Rzeszowie

Jan Szczepkowski urodzony w 1975 roku w Sanoku. Ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Krośnie, kierunek snycerstwo. W latach 1998-2003 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki, w pracowniach malarstwa: prof. Jacka Waltosia, gdzie uzyskał dyplom; prof. Grzegorza Bednarskiego; pracowni rysunku prof. Janusza Orbitowskiego; pracowni drzeworytu prof. Zbigniewa Lutomskiego. Był zatrudniony w PWSZ w Sanoku, jako asystent profesora w pracowniach malarstwa i rysunku. W Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku pełnił funkcję konserwatora zabytków. Aktualnie wykłada w autorskiej pracowni na Uniwersytecie Ludowym w Woli Sękowej.
Twórczość Jana Szczepkowskiego, prezentowana była w albumowych wydawnictwach, m. in. „Sztuka Podkarpacia”, pod redakcją Magdaleny Rabizo-Birek, Rzeszów 2011, „Kultura w Sanoku, Sanoczanie w Kulturze 1990–2020” i „Artystyczne Przedmieście”. Na temat działalności Jana Szczepkowskiego ukazały się artykuły i wywiady w miesięcznikach artystycznych „Arteon”; „Artysta i Sztuka”; „Medical Maestro Magazine”; „Gazecie Prawnej” i innych. O jego sztuce pisał poeta i prozaik Jacek Dehnel, a reprodukcja jego obrazu znalazła się w książce poświęconej Bruno Schulzowi „Drugie ciało pisarza”. Obrazy Jana Szczepkowskiego znajdują się w zborach Muzeum Historycznego w Sanoku; galeriach państwowych; kolekcjach prywatnych w Europie, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Laureat licznych nagród i wyróżnień: Pierwsze miejsce, nagroda Marszałka Województwa Podkarpackiego w konkursie „Obraz, Grafika, Rysunek, Rzeźba Roku 2021; Wyróżnienie Specjalne Podkarpackiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, Rzeszów, 2020; Nagroda Dyrektora BWA Rzeszów w konkursie „Jesienne Konfrontacje”, Rzeszów, 2013; Drugie miejsce w 11 Biennale Plastyki Krośnieńskiej, BWA Krosno, 2011; Pierwsze miejsce, nagroda Marszałka Województwa Podkarpackiego w konkursie „Obraz, Grafika, Rysunek, Rzeźba Roku 2009; Nagroda Prezydenta Przemyśla w Międzynarodowym Triennale Malarstwa Regionu Karpat „Srebrny Czworokąt”, 2009.
Wybrane wystawy indywidualne: „Nox”, Pragaleria, Warszawa 2024; „Carpe Noctem”, Galeria Integracyjna, Rzeszów, 2024; „Malarstwo”, Łaźnia RKŚTiG, Radom, 2022; „Peryferia”, BWA Galeria Sanocka, Sanok, 2021; „Dream State”, Galeria r_z, Rzeszów, 2020; „Malarstwo wyzwolone”, Sopocki Dom Aukcyjny, Sopot, 2020;  „Malarstwo”, Galeria Uniwersytecka, Cieszyn, 2018;  „Artes Liberales”, Galeria Wspólna, Bydgoszcz, 2017;  „Nieruchoma kurtyna”, Pragaleria, Warszawa, 2017;  „Voyage”, Galeria ToTu, Rzeszów, 2017;  „Taumaturgia”, Bohema Nowa Sztuka, Warszawa, 2015;  „Partial Exposure”, POSK, Londyn, 2015;  „Malarstwo”, Muzeum Historyczne, Sanok, 2015; „Malarstwo”, Galerie Mont des Arts, Bruksela, 2014; „Realizm niemożliwy”, Galeria Domus Aurea, Lublin, 2014;  „Muzeum znaczeń”, CSW Solvay, Kraków, 2014;  „Powracający cień”, BWA, Krosno, 2014;  „Obszar cienia”, Galeria Pod Czarnym Kotem, Kraków, 2013; „Powracający cień”, BWA, Sanok, 2013; „Obrazy do ciemnych pokoi", BWA Galeria Sanocka, Sanok, 2007;
Wybrane wystawy zbiorowe: „Człowiek nieoczywisty”, Galeria Elektrownia, Czeladź, 2024 „Nieprzerwany dialog”, NCK, Kraków, 2024;  „Obraz, Grafika, Rysunek, Rzeźba Roku 2021”, Rzeszów, 2021; „Ciałość”, Cosma Gallery, Sopot, 2021; Wystawa pokonkursowa, BWA Bydgoszcz, Bydgoszcz, 2020;  „Miasteczko”, BWA Galeria Sanocka, Sanok, 2019; „Japonia & Polska”, EMP Gallery, Tokio, 2019;„Statek Robinsona”, Muzeum Architektury, Wrocław, 2019; „Trans-formacje”, BWA Galeria Sanocka, Sanok, 2018;  „Im dalej w las. Neoromantycy wobec natury”, Stacja Muranów, Warszawa, 2017;  „Im dalej w las. Neoromantycy wobec natury”, BWA Galeria Sanocka, Sanok, 2017; „Funny Games”, Uniwersytet Rzeszowski, Rzeszów, 2016; „Projekt 966”, UMK Toruń, 2016; „Skład doczepiony”, BWA Galeria Sanocka, Sanok, 2016; „Artefakty”, BWA Przemyśl, 2014; Festiwal „Barwy Pogranicza”, Rzeszów, 2014; „Ars – Principia”, UMK Toruń, 2014; „Obecności i powroty”, BWA Galeria Sanocka, Sanok, 2014; „3 Triennale Polskiego Malarstwa Współczesnego”, Rzeszów, 2013; „Szczepkowski-Stabryła-Szczur”, Desa Unicum, Warszawa, 2013; „Cień Czarnobyla”, BWA Galeria Sanocka, Sanok, 2013; „Ukryte Przejawy Niecodzienności”, Sanok, 2011; „Kolory Podkarpacia” Berlin, Nürnberg, Saarbrücken, Łańcut, 2010 - 2011; „Photocopypainting”, BWA Galeria Sanocka, Sanok, 2010; I Letnie Konfrontacje Artystów Sanockich, BWA Galeria Sanocka, Sanok, 2006; „Grafika”, Galeria Zajazd, Muzeum Historyczne, Sanok, 2005; „Sześć Ciał”, Pałac Sztuki, Kraków, 2001 r.

Jan Szczepan Szczepkowski, należy do grona polskich twórców, których debiut artystyczny przypadł na pierwsze dziesięciolecie XXI wieku. Właściwie od samego początku miał pomysł na własne malarstwo. Zwykł powtarzać:  Zawsze moją inspiracją była stara fotografia. To ona jest punktem wyjścia moich kompozycji. Ale nie tylko. Spoglądając na płótna Jana Szczepkowskiego, wkraczamy w sferę intymności określną mianem erotyzmu. Ciało ludzkie, a przede wszystkim wątek kobiecy, przewijają się niezmiennie od lat w twórczości artysty. To malarstwo całkowicie skoncentrowane na człowieku. Nic w tym przecież dziwnego. Jako wychowanek Akademii Krakowskiej, wykształcony w pracowni prof. Jacka Waltosia, jednego z założycieli legendarnej grupy „Wprost” i prof. Grzegorza Bednarskiego, znakomitego artysty kręgu figuracji krakowskiej, posługuje się figurą ludzką, by skompilować swoje własne uniwersum.
W początkowym okresie Szczepkowski, konsekwentnie tworzył w nurcie krakowskich figuratystów. Z niesamowitą lekkością łączył tradycyjny, wręcz akademicki, warsztat z nowoczesnymi formami wyrazu, aranżując dzieła w pewnym sensie eklektyczne. Z czasem, sztuka na wskroś współczesna, stopniowo zaczęła przybierać stylistykę wzorowaną na XVIII i XIX – wiecznych obrazach. Świat wykreowany na płótnach Jana Szczepkowskiego, zaprasza nas w podróż do krainy alegorii. W scenerię arkadyjskiego pejzażu wplata wysmukłe, nagie ciała nieskrępowane ni pozą, ni gestem. Wręcz idealnie piękne, tajemnicze, wymuskane światłem i spowite mrokiem. Co ciekawe, te jakże zmysłowe figury, czyni niedostępnymi dla nas. Wtopione w krajobraz rodem z barokowych płócien w typie maniera tenebrosa, egzystują poza nami, poza czasem. Nikt i nic nie zakłóca im idylli. Być może taką konwencję wprowadził artysta, poprzez utrwalenie kadru, widzianego niczym przez lustro weneckie? Twórczość Jana Szczepkowskiego, mocno wyodrębnia się na tle aktualnych ofert rynku sztuki. Mroczna, niedosłowna…, w której przycięty kadr gra pierwsze skrzypce. Niewątpliwie obrazy cechuje wielka wrażliwość na zewnętrzną urodę ludzi i rzeczy. Szczepkowski maluje postacie bez twarzy, a właściwie, fragmenty torsów kobiecych, z przysłoniętymi głowami i kończynami. Można by przypuszczać, że inspirowany antycznymi rzeźbami, zostawia odbiorcy przestrzeń do refleksji na temat ekspresji. Pozwala również zachować modelowi anonimowość. Sam artysta tłumaczył to w jednym z wywiadów następująco: Zasłaniając twarze sprawiam, że te postaci stają się bardziej symboliczne, uniwersalne i nie rozpraszają odbiorcy. Przez wszystkie kompozycje przewija się problematyka szeroko pojętej natury, rozumianej dosłownie, jako przyrody i natury w sensie egzystencji ludzkiej, kruchej i ulotnej.

Dorota Rucka-Marmaj